Od zera do bohatera: Ola, która rzuciła wszystko w cholerę

Czasami życie nie wygląda jak bajka, a my nie jesteśmy księżniczkami na ziarenkach grochu, tylko kopciuchami, które muszą radzić sobie same.

3 czerwca 2014 roku. Myję sobie naczynia w kuchni i dowiaduję się, że okradłam faceta mojej matki. Jak możecie się domyślić, do niczego takiego nie doszło. Nie powiem, swoje mam na sumieniu, ale to dawna historia, jeszcze z gimnazjum, która mnie wiele nauczyła.

Moi rodzice są po rozwodzie od ponad dwóch lat, a nowy partner matki „pokazał pazurki” dopiero po tym, jak zmieniliśmy mieszkanie na 3-pokojowe (po rozwodzie zamieszkałyśmy z mamą u babci, przez prawie rok spałyśmy w jednym łóżku, ja na weekendy „uciekałam”, by matka z chłopakiem mogli razem spać).

Nie powiem, było ciężko, najgorsze jest to, że z dnia na dzień miałam robić wszystko, a najlepiej jeszcze więcej, bo co chwilę słyszałam, że jestem nikim, do niczego się nie nadaję, nic nie osiągnę i niczego nie potrafię. Byłam zahukana, wpadłam w nerwicę (bałam się jeździć komunikacją miejską, facet matki pracuje jako kierowca autobusu, więc wyobraź sobie mój strach, gdy wsiadałam w linię, którą on jeździł najczęściej). Jestem jedynaczką, zostałam rozpuszczona do granic możliwości. Nie musiałam zmywać naczyń, sprzątać w domu, robić zakupów. Ciężko mi było przestawić się z nierobienia niczego na robienie wszystkiego, skoro zawsze mnie we wszystkim wyręczano. Oczywiście teraz to się diametralnie zmieniło.

Powracając, facet mamy oskarżył mnie o kradzież jego pieniędzy. Miał w pokoju takie pudełko, w którym zbierał drobne ze sprzedaży biletów. Byłam główną podejrzaną przede wszystkim dlatego, że nie dostawałam kieszonkowego (miałam zasądzone alimenty od taty, ale szły one na konto matki i po przeprowadzce przestała mnie wspomagać pieniędzmi na drobne wydatki). P. dał mamie ultimatum – albo ja wylatuję, albo on się pakuje i więcej go nie zobaczy. Zdecydowałam za nią – wiem, że czekała na „tak cudownego i wspaniałego faceta” pół życia, więc postanowiłam się wyprowadzić.

Po perypetiach pod tytułem tydzień mieszkam u koleżanki w akademiku, następnie wprowadzam się na miesiąc do kumpla i jego współlokatora do innego akademika, żeby w końcu wylądować we własnym pokoju w domu studenckim razem w przyjaciółką, która na samym początku mnie przygarnęła. Gdy zostałam poniekąd wyrzucona z rodziny, miałam przy sobie 20 groszy, pustki na koncie i perspektywę dostania wypłaty za niecały tydzień; kilka ubrań, szczoteczkę do zębów, telefon i dokumenty. Nie miałam nic.

Od tamtego czasu z matką rozmawiam sporadycznie, obie udajemy, że wszystko jest w porządku, chociaż to dalekie od prawdy. Do dziś boję się przyjeżdżać do matki i za każdym razem jak mam się tam pojawić pytam, czy jej facet będzie w domu. W sumie nie ma się co dziwić, skoro koleś ewidentnie stosował wobec mnie przemoc psychiczną i nie raz nie dwa groził mi i mojemu ojcu.

PRZESTAŁAM SIĘ BAĆ RYZYKOWAĆ

Ponad rok mieszkania samotnie (względnie, bo jednak z przyjaciółką) nauczył mnie więcej, niż 19 lat mieszkania z rodzicami czy mamą i babcią. Wyrobiłam w sobie nawyk sprzątania, który czasem ociera się o obsesję i pedantyzm – za każdym razem, gdy mam wolne w pracy odkurzam całe mieszkanie. Potrafię ugotować coś, co jest smaczne, może nie wybitnie, ale w porównaniu z tym, że kiedyś brzydziłam się nawet wziąć surową pierś z kurczaka w ręce i ubierałam gumowe rękawiczki, to jest postęp. Już nie oczekuję, że ktoś zrobi wszystko za mnie, stałam się bardziej samodzielna i otwarta na ludzi. I w końcu, co może być najważniejsze dla całej historii – przestałam się bać ryzykować.

Byłam na studiach przez semestr i 3 tygodnie, po czym stwierdziłam, że były błędem, że to nie to i minęłam się z powołaniem. W tym czasie spotykałam się z pewnym chłopakiem, przez którego poznałam kilkoro świetnych ludzi, w tym mojego obecnego partnera. Zaczęło się od tego, że przyjechałam do niego do Wrocławia we wtorek po Wielkanocy, miałam zostać do soboty (oboje jesteśmy z Bydgoszczy, on we Wro mieszka i pracuje już trzeci rok).

Gdy wróciłam do domu stwierdziłam, że wszystko nie ma sensu, że całe moje dotychczasowe życie się nie liczy. Stwierdziłam, że stawiam wszystko na jedną kartę. W lipcu wprowadziłam się do niego do Wrocławia. W 3 dni znalazłam pracę w odzieżowej sieciówce, gdzie w Bydgoszczy od lutego nie mam żadnego odzewu na moje licznie złożone CV.

Niedawno zmieniliśmy lokum, które jest wspaniałe. Dzielimy je z parą naszych przyjaciół, a życie z nimi jest bezproblemowe – dzielimy się obowiązkami, razem robimy zakupy, spędzamy razem ogrom czasu. Mogę stwierdzić, że przyjaciele stali się moją nową rodziną. Odkąd wyprowadziłam się z domu, a już tym bardziej odkąd mieszkam we Wrocławiu, jestem szczęśliwym człowiekiem. Wiem, że warto było zaryzykować, postawić wszystko na jedną kartę mówiąc, że jak się uda, to super, a jak nie – to na pewno wyniosę z tego coś dobrego. Każdy miewa czasem gorsze dni, ale u mnie stały się one rzadkością.