Jesteście razem już jakiś czas: parę miesięcy, rok, dwa lata lub więcej. Niby jesteś szczęśliwa, ciągle motyle w twoim brzuchu wariują jak szalone i jesteś pewna, że to wcale nie z powodu niestrawności i tej wczorajszej wielkiej pizzy. Znajomi ciągle wam wmawiają, że słodka z was para, chociaż żeście się dopasowali jak wół do karety. W każdym razie: niby życie jak z bajki, ale coś jest nie tak. Może to fakt, że ty pieczesz ciasteczka, stroisz się w pończochy i zamówiłaś nawet tandetną, obcisłą sukienkę, bo powiedział, że mu się taka podoba, ale nie zrobiło to na nim żadnego wrażenia?Albo to, że mimo ośmiu godzin pracy biegniesz do domu na zbity pysk, by zrobić mu obiad i podać kapcie w drzwiach? Bo cokolwiek on powie, tak jest. A w zamian za to ty nie dostajesz kompletnie nic.
Mówiąc prościej: masz wielką pijawkę na szyi i jak Boga kocham, nie wiesz, co do cholery z nią zrobić.
NA POCZĄTKU JEST PIĘKNIE
Wiadomo, że na początku każdy się stara: w końcu, niczym prawdziwy myśliwy, tylko bez potężnego wąsa i strzelby, musi cię zdobyć. To właśnie wtedy kwiatki przywożą ci tirami, czekoladki masz na pstryknięcie palców, a gdy tylko patrzysz na telefon, widzisz pięć nowych smsów, każdy zawierający nieudolny wiersz, który ma tak niedobrane rymy, że aż zgrzyta. Gdy idziecie, pod nogami rosną wam kwiatki: gdzie spojrzycie, tam pojawia się tęcza. Znajomi zaczynają myśleć, że chyba jesteście czymś zrośnięci, bo wiecznie wszędzie chodzicie razem.
Do czasu.
DOBIJAJĄCA CODZIENNOŚĆ
Potem nadchodzi moment, którego wszystkie się obawiamy: on zapomina o ważnej dacie, nie kupuje już kwiatków tak często jak kiedyś i przysięgłabyś na własną wagę, że obejrzał się na ulicy za tą cycatą rudą w sukience. Wpadamy w panikę i robimy wyrzuty; zaczynają się te wszystkie bezsensowne kłótnie pod tytułem: bo ty się już nie starasz. Robimy aferę o nic, rzucamy talerzami i wypłakujemy się przyjaciółkom, które szybko wertują wszystkie fora internetowe, by profesjonalnie nam doradzić.
I wiecie co? To jest naprawdę normalne. Tak jak z życiem: najpierw szalejesz jako nastolatka, a potem dociera do ciebie, że połączenie koronkowej bluzki, czerwonej szminki i niebieskiego cienia to niekoniecznie najlepszy pomysł. Bo czy to widzisz czy nie, on się zaczyna starać w inny sposób. Czeka na ciebie dwie godziny, chociaż nie musi. Oddzwania w nocy, bo go o to poprosiłaś. Idzie do pracy, a potem kupuje ci wałek do ciasta, bo tak jęczałaś, że go nie masz. No i najważniejsze: widzi to, co robisz. Dostrzega, że zrobiłaś obiad, a koszula jest wyprasowana. Dziękuje za to, że zaniosłaś jego indeks do dziekanatu. I chociaż to wcale nie jest romantyczne, to jest okej. Naprawdę. Bo widać, że mu zależy.
Problem zaczyna się wtedy, kiedy on tego nie robi, a każdą rzecz, którą mu dajesz i którą dla niego robisz, przyjmuje jak coś normalnego. Niczym cholerny królewicz.
NAWET GŁUPIEGO “DZIĘKUJĘ”
Ty robisz wszystko, by mu ułatwić życie, on nie dość, że nie podziękuje, to jeszcze marudzi. O jakiejkolwiek aktywności z jego strony możesz sobie pomarzyć: ewentualnie, jak będzie miał dobry humor, to weźmie cię na browara z chłopakami. Wszystkie rzeczy, które dla niego robisz, uważa za coś oczywistego: tak ma być. Nie czuje się za to zobowiązany, by on miał coś robić: głównie dlatego, że przecież zaszczyca cię samą swoją obecnością i to powinno ci wystarczyć.
Uwierzcie mi, dużo dziewczyn siedzi w takim związku. I o ironio: one starają się coraz bardziej. Wymyślają coraz bardziej fantazyjne obiady, przebierają się za pokojówki, piorą mu gacie, organizują romantyczną kolację… brakuje tylko, żeby kupiły mu kwiatka. Myślą, że jak dadzą z siebie wszystko, to on wreszcie to doceni. Prawda jest jednak bardziej dobijająca: on nigdy tego nie zauważy, bo jest wstrętną, ohydną pijawką. Ty jesteś coraz bardziej zmęczona, a on coraz bardziej wypoczęty i radosny; ty już nie masz sił na nic, podczas gdy on zostawia cię samą w domu i idzie poimprezować.
ZOSTAĆ CZY ODEJŚĆ
Jeszcze raz powtórzę: jeżeli on coraz rzadziej daje ci kwiaty, albo zapomniało mu się o waszej miesięcznicy, czy twoich urodzinach – nie przejmuj się, to tylko facet. Jeśli jednak ty wypruwasz sobie żyły, harując jak wół, robiąc obiadki, zapalając romantyczne świeczki z Ikei i przebierając się w Bóg wie jakie stroje, a on kompletnie tego nie docenia – zastanów się, czy to jest tego warte. Bo nie chodzi o to, żeby on cię wynosił nad niebiosa, miał twój plakat nad łóżkiem i dziękował za każdą herbatę, którą mu zrobisz – chociaż nie zaprzeczajcie, to by było miłe – ale o to, żeby dostrzegał to, że ty coś dajesz i też podarował ci coś od siebie. Cokolwiek, drobnostka.
Bo, wbrew pozorom, my kobiety umiemy dawać. Ale czasem nie bierzemy, bo boimy się, że to niegrzeczne. Błąd.
Uwierzcie, jeśli on w ogóle Was nie docenia – nie warto. Tego kwiatu jest pół światu, a każdy zasługuje na bliską osobę, której będzie na nim zależeć. Szanujmy siebie, dziewczyny.
Spotkałyście się kiedyś z taką sytuacją? A może Wasze koleżanki albo znajome były w związku, w którym starała się tylko jedna połówka? Czy w takim wypadku odejść czy zostać? Dajcie znać, co o tym wszystkim sądzicie.
