Jak pokochać swoje życie? KONKURS!

Lubie moje życie za to, ze powoli zaczynam robic to co lubie i moze kiedys bedzie to moja praca! Oby! <3

Za co ja kocham moje życie? Mogłabym wymyślać jakieś niesamowite powody, doszukiwać się różnych różniastych przyczyn… Może wydać się to dziwne, ale kocham moje życie za to, że NIENAWIDZĘ WCZESNEGO WSTAWANIA. Kiedy słyszę dźwięk budzika o 5.30 to automatycznie poziom złości rośnie trzykrotnie, jestem sfrustrowana i ogólnie najchętniej rzuciłabym się na kogoś, wjechała z buta i dała mu popalić, ale gdy spoglądam w okno wszystko się zmienia. Widzę TO. To COŚ co daje mi energie, momentalnie dogłębnie uspokaja i pozytywnie nastraja.. widzę cukierkowe, ciepłe barwy i czuję bijące od nich ciepło. Widzę po prostu wschód słońca. Podczas tej porannej chwili refleksji upewniam się w przekonaniu, że życie jest piękne, wartościowe.. bo, niestety, niektórym nie było dane zobaczyć tego małego „cudu” tego dnia… Czuję się wtedy jak szczęściara, farciara bo mam przed sobą kolejne 24h podczas których wiele moge zmienić, a jeszcze więcej dokonać. Czuję, że mogę NAPRAWDĘ DUŻO. Po prostu, kocham moje życie za to, że zyję!!! 🙂

Za co kocham swoje życie? Za małe przyjemności. Za zieloną herbatę o świcie. Za promienie słońca na policzku gdy idę do pracy, a z ust jeszcze leci para. Za kawę z termosu na dachu kamienicy; mruczenie kota, chrapanie mojego chłopaka <3 Za to, że jestem zdrowa. Za trawę pod stopami w gorące lato. Że w pracy mam gdzie uciec jak jest mi źle (kochani panowie informatycy i ich enklawa) i że nie mam za często powodów żeby uciekać. Za to, że pracuję w kulturze – a studia humanistyczne okazały się strzałem w 10. Za pot na siłowni i te chwile tylko dla siebie. Za "stykanie" się pod kołdrą palcami – bo bez stykania nie ma zasypiania. Za przyjaciół. Za rodzinę. Za zielone oczy po tacie. I usta po mamie. A cellulit nie wiem po kim 😛 Za bliny smażone przez dziadka i babcię gdy do nich przyjeżdżam. Za wszystkie książki które przeczytałam. Za to, że istnieją biblioteki. Za to że mogę się realizować. Za radość i ulgę jaką się czuje po wypełnieniu trudnego zadania. Za burze i tęcze. Za najpiękniejsze dzieciństwo na świecie. Nawet za tego pryszcza co go mam teraz na nosie. Bo siostra dzwoniła i mówiła że ma takiego samego. Za to, że jutro przyjeżdża i pójdziemy na ploty z mamą. A tata zrobi nam ciacho. sienkiewicz_a@o2.pl

Kocham moje życie za to, że nauczyłam się doceniać to co mam. Każdego dnia dziękuję Bogu za to, że przeżyłam kolejny dzień, że jestem szczęśliwa, zdrowa, że moja ukochana rodzina żyje w zgodzie, że zawsze mam w nich oparcie. Kocham życie za to, że pokazuje jak możemy się uczyć własnego charakteru. W trudnych sytuacjach nauczyłam się nie poddawać i dlatego jestem dziś, gdzie jestem. Pokochałam życie, gdy zrozumiałam, że to ja jestem za nie odpowiedzialna, że to ja nim steruję, że to nie wina życia, że mam fałdę na brzuchu, rozstępy na pół uda i cellulit. Pokochałam siebie i moje życie, dlatego zaczęłam szanować siebie, swoją pracę i zdrowie. Nie wpycham w siebie śmieci, jestem zdrowa, mogę ćwiczyć! Kocham życie, bo niektórzy nie mogą tego robić. Nadal mam te rozstępy. Cellulit się zmniejszył i co? Kocham moje życie razem z rozstępami, razem z jedynką z matmy, którą czasem dostanę, bo z radości (kocham się śmiać!) miałam głupawkę na lekcji w głowie i niezbyt zrozumiałam temat. I co z tego?! Przecież życie jest piękne i kocham je nawet z jedynką! Choć jestem na rozszerzonej matmie. Tak, zawsze dodajesz post, gdy mam się uczyć, ale to akurat nie Twoja wina! Bo ja wiem, że i tak zdam. Bo skoro dano mi szansę żyć, to muszę ją wykorzystać jak najlepiej, prawda? Nauczyłam się doceniać wszystko co mam i staram się czerpać z tego życia garściami. Miłość uskrzydla. Mam wszystko. Kocham życie! Bezapelacyjnie i bezterminowo. Nawet gdy jest źle. Wiem, że zawsze po tej burzy wyjdzie słońce. Pozdrawiam cieplutko. Dagmara. daga1213@onet.eu

Kocham swoje życie. Kocham. Ale tak często o tym zapominam! I teraz kiedy głębiej się nad tym zastanawiam, to uświadamiam sobie, że za rzadko przypominm sobie jak moje życie jest dobre, cholernie dobre. Przecież jestem zdrowa, mam wspaniałych rodziców , urocza siostrę,ukochanego psa,dobre stopnie w szkole,nawet zdrowo jem i biegam!:) Prawdopodobnie każdy kto teraz to przeczyta stwierdzi, że co tam, zwykłe życie pospolitego zjadacza chleba. Bez żadnych fajerwerków. Za co tu je kochać? Ale mogę Ci odpowiedzieć. Za to, że jest MOJE. Moje własne, małe, ciepłe i dobre. Ja wraz z moim życiem jesteśmy tylko pyłkiem w kosmosie, jednakże nie oznacza to, że życie to błahostka, jakiś nieudany żart. To cud, najprawdziwszy.

karolinkaa22@gmail

Po przeczytaniu twojego postu dotarło do mnie, że tak naprawdę
nigdy nie zastanawiałam się nad tym czy kocham swoje życie i czy jestem
szczęśliwa. Owszem, przyznaję się do bycia osobą która dużo narzeka, zawsze
chcę coś zmienić, ale nie do końca wie jak.

Gdy przeczytałam ostatnie słowo twojego dzisiejszego wpisu zaczęłam rozmyślać
co mi się w tym moim 19letnim życiu udało, za co mogę być wdzięczna.. Zrobiłam
listę tak jak poleciłaś.

Po wypunktowaniu wszystkiego byłam mega zaskoczona ile tego jest i dotarło do
mnie jak bardzo tego wszystkiego nie doceniałam, ciągle szukałam problemu i dziury
w całym podczas gdy tak naprawdę mam przy boku większość rzeczy których pragnęłam
przez wiele lat! Studiuję kierunek który mnie pasjonuje i tym samym sprawia mi
radość, mam dobre oceny, jestem w mieście w którym od dawna chciałam mieszkać,
mam świetnych przyjaciół, bardzo dobry kontakt z rodzicami,
dostałam się na Erasmusa, biegam i zdrowo się odżywiam – co sprawia mi szalenie
dużo satysfakcji, jestem zdrowa oraz mnóstwo innych rzeczy. Uśmiech sam pcha
się na usta gdy tak sobie o tym wszystkim pomyśle. Czy kocham swoje życie? Zdecydowanie
tak! Choć dotychczas po prostu nie zdawałam sobie z tego sprawy. Pozdrawiam
gorąco :*

mój e-mail to: dagmara1234@op.pl

Długo się zastanawiałam się za co kocham swoje życie, bo kiedy ciągle poszukuje w nim sensu, ciężko powiedzieć za co je kocham. Może będzie to trochę nietypowa wypowiedź, ale kocham moje życie za każdą kłótnię, którą odbyłam z moją mamą. Za każde słowo wypowiedziane w złości, za każdą ucieczkę kiedy emocje brały górę. Za każdy moment kiedy łzy leciały ciurkiem, a rozwiązanie problemu wydawało się tak odległe. Wszystkie te sytuacje przybliżają mnie do znalezienia odpowiedzi na pytanie jaki jest cel mojego istnienia. Każda kłótnia z moją mamą uczy mnie czegoś. Zazwyczaj moja mama ma racje, a ja zdaje sobie z tego sprawę kiedy jedna z nas trzaśnie słuchawką. Niestety jeszcze nie umiem zadzwonić i powiedzieć jej że mnie poniosło, że ona ma rację, ale hej życia to ciągła nauką i kiedyś może będę potrafiła przeprosić i przyznać jej rację. Każde słowo wypowiedziane w złości sprawia, że zastanawiam się nad sobą, nad innymi, nad tym co powiedziałam. Przeżywam, nie egzystuje. Każda ucieczka pokazuje mi jak tchórzliwym jestem człowiekiem i gdzie i jak powinnam walczyć ze słabościami. Kocham życie po prostu za te momenty, które w może niezrozumiały dla innych sposób przybliżają mnie do odnalezienia własnego celu życia. Moim zdaniem w życiu najważniejsze jest odnaleźć swój własny cel, nie taki pospolity! Co to za sens życia być szczęśliwym, dużo zarobić, znaleźć dobra pracę, założyć rodzinę. W życiu chodzi o coś więcej, dlatego takiego ‚czegoś więcej’ szukam. Nie mogę kochać życia za odnalezienie swojego życiowego celu, bo wciąż go szukam, za to mogę kochać życie za te niepozorne momenty, dzięki którym nabieram doświadczenia, które pomaga mi szukać samej siebie i własnego życiowego sensu.

Jakie to ciekawe, nigdy nie zastanawiałam się, za co kocham swoje życie.

W sumie przeważnie jest odwrotnie,dlaczego ono mnie tak często wkurza , dlaczego to znowu nie wyszło, po co to wogóle robię. Ale chyba czas to zmienić !

Za co je kocham?

Kocham je za to, ze siedzę teraz przed mym ukochanym laptopem w przepiękny
słoneczny dzień. Zajęcia na uczelni skończone i jeszcze tylko spakować się i do
domu. Tak w końcu do domu.

Myśląc o domu przypomina mi się wiele innych rzeczy, za które właśnie powinnam i w sumie kocham swoje życie.

Kocham je za to, że mam rodziców obu wspaniałych, najlepszych, i mimo, że nie zawsze jest kolorowo oni zawsze mi pomogą, staną za mną murem a czasem powiedzą weź się dziecko ogarnij.

Kocham je za to, że, mimo, że moja najlepsza przyjaciółka wywędrowała daleko ode mnie na swoje wymarzone studia, utrzymujemy świetny kontakt i już planujemy wspólną majówkę <3

Kocham je za to, że któregoś dnia 7 lat temu dostałam szansę i mogę szczęśliwie powiedzieć, że mam pasję i bardzo ją kocham, bo gdyby jej nie było nie mogłabym teraz pisać tego wpisu.

Kocham je za to, że gdy inni siedzieli w klubach i upijali się do niepamięci, ja siedziałam w stajni i wracając do domu dobrze pamiętałam co robiłam przez ostatnie 6 godziny, mimo że mama chciała mnie wyrzucić z domu za zapach jaki wnosiłam.

Kocham je za to, że dzięki mojej pasji, jaką jest jeździectwo poznałam ludzi,którzy obdarzyli mnie szacunkiem i pomocą, kiedy tego naprawdę potrzebowałam.

Kocham je za to, że tyle godzin spędziłam w towarzystwie koni, to najpiękniejsze i najmądrzejsze stworzenia na ziemi, i mimo że studia wybrałam zupełnie niezwiązane z nimi to dalej staram się spędzać z nimi czas, bo ten właśnie czas jest najważniejszy.

Kocham je za to, że ma tak wspaniałą rodzinę. Jestem szczęśliwą córką, siostrą,szwagierką, ciocią, matką chrzestną, kuzynka. Jak i najszczęśliwszą dziewczyną mojego chłopaka.

Kocham je za to, że jestem, że wszystko jest, że jest tak jak jest, i mimo wielu upadków zawsze można się podnieść i iść z uniesioną głową dalej.

Bo żyje się tylko raz i warto znaleźć coś, co się kocha. Bo to daje nam tlen do życia, to daje siłę do przetrwania tych trudnych chwil

paulina6991@wp.pl

Kocham moje życie, za to, że jest dokładnie takie jakie jest.

Cieszę się, że dane mi jest mieszkać w mojej ukochanej, małej mieścinie.
Że mam okazje codziennie jeździć pociągami, które uwielbiam.
Że mam przed sobą przyszłość, o której jeszcze nic nie wiem.
Że mam zwykłą, a jednocześnie niezwykłą pracę, która sprawia, że otwieram się na ludzi.
Że mogę marzyć o szczeniaku husky, który byłby u mnie najszczęśliwszy na świecie.
Że mam przy sobie bliskie mi osoby.
Że mam głowę pełną pomysłów i zapał do ich realizacji.
Że z mojego okna mam piękny widok na zachodzące słońce i że mam na tyle dobry aparat żeby to uchwycić 🙂
Kocham każdą sekundę, ponieważ to dzięki niej jestem tu i teraz, gotowa by spełniać swoje marzenia 😀

Kocham swoje życie za to, że mam wokół siebie wspaniałych ludzi: najlepszego chłopaka pod słońcem, przyjaciółkę bez której nie wiem co bym zrobiła, kochanego młodszego braciszka, który daje mnóstwo radości i genialnych rodziców, którzy podarowali mi to życie. Z nimi żyje mi się lepiej.

Kocham życie za to, że pomimo różnych dolegliwości, które miewam- nie jest źle! Tak naprawdę jestem zdrowa, mam dwie sprawne nogi i ręce, by działać i spełniać swoje marzenia. Czego chcieć więcej?

Kocham życie za możliwość rozwoju w dziedzinach, jakie tylko mi się podobają, że mogę się każdego dnia nauczyć czegoś nowego (nie tylko na studiach), że mam wolny wybór i ogromny wpływ na to, jak to moje życie będzie wyglądało.

Kocham życie za to, że mogę zwiedzać tak naprawdę cały świat, że gdy mam już dość otaczającej mnie rzeczywistości – mogę zostawić wszystko, wyjechać w Bieszczady i godzinami wędrować po górskich szlakach, po to by odnaleźć spokój , porozmawiać z naturą i z nieopisaną radością stanąć na szczycie. Kocham życie, bo życie to też pasja.

Kocham swoje życie za to , że urodziłam się i żyję w pięknym , wolnym od wojen i głodu kraju. Sama wybrałam miasto, w którym obecnie mieszkam, bo je właśnie kocham! Kocham życie za to, że mam świadomość istnienia wielu ciekawych rzeczy, o których część ludzi na tym świecie pewnie nigdy niestety się nie będzie miała okazji dowiedzieć.

Kocham życie za życzliwych i otwartych ludzi, za piękne uczucia które okazują, za nowe pomysły, spontaniczne wypady, imprezy z przyjaciółmi ,niesamowite koncerty muzyczne, muzykę która przenosi w inny świat, mądre książki i pozytywną energię bijącą od szczęśliwych ludzi. Kocham życie za to , że jest ono pełne niespodzianek i tak naprawdę nie wiemy co nas czeka. Kocham moje życie, bo jestem szczęśliwa , a jeśli mam gorszy dzień to wiem, że po nocy- przyjdzie kolejny, lepszy.

Kocham życie za to , że w nim zawsze i wszystko dzieje się po coś- czy to złego, czy dobrego. Przykład sprzed chwili: wracam padnięta po zajęciach do akademika, a sąsiad z pokoju obok na cały regulator puszcza piosenkę, której słowa „jesteś gruba jak ja” rozbawiają mnie do łez(dodam że oboje jesteśmy szczupli). Dzięki temu znów pojawia się szeroki banan na mojej twarzy, a dzień staje się lepszy. Dla takich chwil właśnie warto żyć.

Kocham życie za ciepłe promienie słoneczne o świcie, za piękne barwy i zapachy kwiatów, szum drzew, śpiew ptaków, płomień w kominku i dźwięk gitary. Te wbrew pozorom małe rzeczy – pozwalają odnaleźć radość życia. Kocham życie za każdy posiłek, który mogę zjeść w miłym towarzystwie, za każdy spacer w piękną pogodę i nawet gdy pada deszcz. Za każdy uśmiech przesłany na ulicy od nieznajomych, miłe spojrzenie i ciepłe słowo.

Kocham życie za każdy moment satysfakcji tuż po zakończonym treningu, za te wszystkie krople potu, za to że wyszedł mi dobry obiad albo uchwyciłam ciekawy kadr aparatem. Za to że zaliczyłam trzeci semestr na studiach, a wydawało mi się na początku, że nie ma szans bym dotrwała do pierwszej sesji.

Kocham też życie za trudne momenty, bo wiem że i one są potrzebne. Kocham życie za to, że ono samo w sobie potrafi nas wiele nauczyć. Każdego dnia staję się silniejsza, pokonuję swoje lęki i słabości. Kocham swoje życie, ponieważ ono samo w sobie jest wielkim darem, dlatego dziękuję za każdy przeżyty dzień.

Kocham życie tak naprawdę za wszystko, za to że je mam – pomimo że nie jest łatwo żyć w dzisiejszych czasach( szczególnie ze szczerym uśmiechem na twarzy). Kocham życie, bo jest po prostu piękne, jedyne i trzeba z niego czerpać jak najwięcej się da. Kocham cię życie za to, że jestem tu, gdzie jestem, mam to, co mam i robię to, co robię!

sylwiasylwiak@wp.pl

Skoro miłość jest bezinteresowna to kocham życie za wszystko i za nic jednocześnie 🙂

Jakie to ciekawe, nigdy nie zastanawiałam się, za co kocham
swoje życie.

W sumie przeważnie jest odwrotnie,dlaczego ono mnie tak często wkurza , dlaczego to znowu nie wyszło, po co to w ogóle robię. Ale chyba czas to zmienić !

Za co je kocham?

Kocham je za to, ze siedzę teraz przed mym ukochanym laptopem w przepiękny słoneczny dzień.Zajęcia na uczelni skończone i jeszcze tylko spakować się i do domu. Tak w końcu do domu.

Myśląc o domu przypomina mi się wiele innych rzeczy, za które właśnie powinnam i w sumie kocham swoje życie.

Kocham je za to, że mam rodziców obu wspaniałych, najlepszych, i mimo, że nie zawsze jest kolorowo oni zawsze mi pomogą, staną za mną murem a czasem powiedzą weź się dziecko ogarnij.

Kocham je za to, że, mimo, że moja najlepsza przyjaciółka wywędrowała daleko ode mnie na swoje wymarzone studia, utrzymujemy świetny kontakt i już planujemy wspólną majówkę <3

Kocham je za to, że któregoś dnia 7 lat temu dostałam szansę i mogę szczęśliwie powiedzieć, że mam pasję i bardzo ją kocham, bo gdyby jej nie było nie mogłabym teraz pisać tego wpisu.

Kocham je za to, że gdy inni siedzieli w klubach i upijali się do niepamięci, ja siedziałam w stajni i wracając do domu dobrze pamiętałam co robiłam przez ostatnie 6 godziny, mimo że mama chciała mnie wyrzucić z domu za zapach jaki wnosiłam.

Kocham je za to, że dzięki mojej pasji, jaką jest jeździectwo poznałam ludzi, którzy obdarzyli mnie szacunkiem i pomocą, kiedy tego naprawdę potrzebowałam.

Kocham je za to, że tyle godzin spędziłam w towarzystwie koni, to najpiękniejsze i najmądrzejsze stworzenia na ziemi, i mimo że studia wybrałam zupełnie niezwiązane z nimi to dalej staram się spędzać z nimi czas, bo ten właśnie czas jest najważniejszy.

Kocham je za to, że ma tak wspaniałą rodzinę. Jestem szczęśliwą córką, siostrą,szwagierką, ciocią, matką chrzestną, kuzynka. Jak i najszczęśliwszą dziewczyną mojego chłopaka.

Kocham je za to, że jestem, że wszystko jest, że jest tak jak jest,i mimo wielu upadków zawsze można się podnieść i iść z uniesioną głową dalej.

Bo żyje się tylko raz i warto znaleźć coś, co się kocha. Bo to daje nam tlen do życia.

paulina6991@wp.pl

Związek z życiem to taka trochę huśtawka – raz je uwielbiamy, a kiedy indziej zasadzilibyśmy życiu kopniaka, bo nie jest takie, jakie chcielibyśmy, żeby było. Jednak mamy moc, żeby było takie jakie chcemy – życie daje nam wiele możliwości do rozwoju i zmian sytuacji, w których nie czujemy się komfortowo. Często szukamy wymówek myśląc, że na nic nie mamy wpływu i ostatecznie nie działamy, ale życie właśnie wtedy daje nam takiego psychologicznego kopniaka i sugestywnie daje nam do zrozumienia, że to nie nasza ciotka, wujek, czy przyjaciele są odpowiedzialni za naszą przyszłość czy teraźniejszość, ale my sami. Takie chwile refleksji, które często objawiają się w postaci doła (szeroko definiowanego) to znak od życia, że stać nas na więcej, że możemy być kimś więcej i więcej osiągnąć. To życie mówi nam, że nasze marzenia nie muszą być tylko marzeniami, ponieważ ono daje nam wszystko, co jest potrzebne do ich spełnienia. Życie sprawia, że dzięki podejmowaniu działania, możemy pokochać siebie. Kiedy robimy to, co sprawia nam przyjemność – ćwiczymy, zdrowo się odżywamy, tańczymy, śpiewamy, podróżujemy itp. – życie staje się piękne. Kocham więc życie za to, że zdołałam pokochać siebie i podjąć działanie, aby być tym, kim chcę zostać. I że uparcie dążę do celu mimo przeciwności, bo nikt nie przeżyje mojego życia za mnie. I nawet wtedy, kiedy wydaje mi się, że życie jest dla mnie niełaskawe, jestem wdzięczna, bo wiem, że spotkało mnie i jeszcze spotka wiele wspaniałych rzeczy. Doceniajmy więc drobnostki – spacer, poranną kawę, spotkanie z przyjaciółmi – bo to one tworzą duży obrazek pt. życie.

Pozdrawiam i życzę miłego weekendu:)

Kocham swoje życie za to że poznałam smak prawdziwej miłości. Budząc się obok ukochanej osoby wiem, że to życie jest takie moje wymarzone:) Kocham je za to, że stawia przede mną wyzwania i inspiruje do bycia lepsza osobą. Za to, że codziennie się uśmiecham i, że mogę tańczyć na trawie u babci w ogródku:) Za chwile spędzane w rodzinnym gronie, za silne dłonie taty i wesoły głos mamy. Za dwóch przystojnych braci, z którymi odkąd jesteśmy dorośli, mam fantastyczny kontakt i którzy są dla mnie wsparciem i ochroną:) Kocham życie bo każdy z nas ma je tylko jedno, a ja chcę je przeżyć jak najlepiej i najpełniej, chwytając każdą chwilę i każdy dzień.
mój adres: kalipso18@op.pl

Ach!! Życie, życie… ja Ciebie kocham Cię, kocham Cię nad życie…! Kocham życie za to, że zostało mi podarowane bezinteresownie. Że nie musiałam zdawać żadnych egzaminów wstępnych i stresować się na rozmowach kwalifikacyjnych, żeby je otrzymać 😉 Że na pewnym etapie życia, zorientowałam się, że takie życie to jest jednak duża sprawa i czuję wdzięczność. Kocham życie za milion drobiazgów. Kocham życie za letnie przejażdżki rowerowe, za zapach świeżo skoszonej trawy, za spacery w deszczu, za kąpiele w zimnym Bałtyku, za smak truskawek wygrzanych w słońcu. Za twórczość Agnieszki Osieckiej, za poranne audycje radiowe, za muzykę i ciszę. Za wyjścia do teatru i powroty do domu. Za spokojny sen i zapach kawy, za herbatę w dużym kubku i mojego psa. Za błogie letnie ciepłe wieczory i mroźne zimowe poranki. Za Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu. Za tulipany w wazonie i maki na łące. Za ludzi dobrej woli. Za piękne słowa i czułe gesty. Za marzenia i nadzieję.

Żyje się tylko raz. Szkoda marnować czas na użalanie się i narzekanie na swój los. Lepiej po prostu pokochać swoje życie. W każdym dniu, nawet tym najgorszym staram się znaleźć coś pozytywnego. Kocham moje życie, bo nieustannie mnie zaskakuję, nie pozwala na nudę. Kiedy myślę, że nie może być już lepiej/gorzej, okazuje się, że jednak może. Na szczęście po każdej burzy wychodzi słońce 😉 Kocham moje życie za to, że otaczają mnie cudowni ludzie. Mam kochaną rodzinę, idealną siostrę, która jest zarazem najlepszą przyjaciółką, grono przyjaciół, którzy zawsze mnie wspierają i z którymi zawsze świetnie się bawię, nie ważne co robimy, sama ich obecność sprawia mi wielką radość. Kocham życie za uczucia, które odczuwam. Radość, gdy uda mi się osiągnąć wyznaczone cele; ekscytacja, gdy zdobywam nowe umiejętności i doświadczenia; duma, gdy moi najbliżsi osiągają sukcesy… Kocham życie za jego niezapomniane smaki. Ulubione pierogi zrobione prze babcię, jabłecznik mamy, lody czekoladowe, świeże owoce… Uwielbiam życie za to, ze mogę podziwiać piękne widoki, zwiedzać, poznawać nowe kultury. Szum fal, wschód słońca, piękno gór. Dla podzwaniania takich cudownych zjawisz chce się żyć. Moje życie jest wspaniałe również dzięki muzyce. Są piosenki, które poprawiają mi humor, dodają wiele energii i sprawiają, że nawet w ulewę wychodzę z domu w podskokach z uśmiechem od ucha do ucha. Kocham moje życie za to, że jest moje i mam duży wpływ na to co będzie dalej. Mogę popełniać błędy, naprawiać je, podróżować, tańczyć, śpiewać, co tylko zapragnę. Mam nieskończenie wiele możliwości. Wszyscy mamy. Wszyscy powinniśmy doceniać nasze życie i je kochać! „Życie jest jedno, więc weź się w garść, doceń to ci masz i dbaj o to każdego dnia”. Pozdrawiam, Ola (ola.gogo96@gmail.com)
A tu jeszcze zdjęcie: https://goo.gl/photos/i9rgYS9f6UgyC1Ez5

Za nieograniczone możliwości. Po prostu.

afma03@gmail.com

Kocham swoje życie za to, że częściej śmieję się niż płaczę, mocniej kocham niż nienawidzę, oraz lepiej całuję niż gotuję 😀 Pozdrowienia, fajny blog! mój mail lonska.agata@o2.pl

Swoje życie kocham za ludzi, którzy mnie otaczają. Za to, że w końcu wybiłam się z toksycznego środowiska i nareszcie wiem, że żyję. Za to, że kiedy jestem smutna nie muszę już sobie radzić, albo nie radzić, sama, a jest ktoś, kto zawsze mi pomoże. Za tą siłę, którą od nich dostaję i za każdy (u)śmiech kiedy jesteśmy razem. Za pyszne McFlurry jedzone po zajęciach, którego sama bym nigdy nie kupiła, bo nie lubię wynalazków… 😀 Za wspólne zakupy, kiedy robimy takie same stylizacje, żeby mieć więcej zabawy przymierzając i łącząc nietypowe wzory… Po prostu za radość, którą jestem obdarowana i mogę się dzielić! 😀
patussa.abramowska@gmail.com