Mam 20 lat i nie lubię swoich studiów

O Boże, trafiłaś dokładnie w moje przemyślenia z ostatnich tygodni. Poszłam na dane studia bo wyłącznie one wydawały się sensowne, a kierunek obiecywał specjalność, która mnie interesowała. W praktyce okazało się, że uczelnia zupełnie inaczej realizuje zajęcia, niż mogłoby się wydawać, kadra w większości nawet nie wie, co robi (specjalność edytorstwo komputerowe – a jedyny program, z jakim mieliśmy przez trzy lata styczność, to Word). Skończyłam jednak licencjat, bo stwierdziłam, że jakoś dam radę, dostanę papier i będzie ok, najwyżej spróbuję jakoś dokształcić się sama. Poszłam na magisterkę i po miesiącu dopadło mnie. Ja nic na tych studiach wartościowego nie robię, czuję się, jakbym marnowała czas, muszę uczyć się rzeczy, które ani mnie nie interesują, ani mi się nijak nie przydadzą. Jest mi do tego przykro, bo dołączam do grona studentów, którzy nie potrafią się realizować na swoim kierunku. Myślałam o tym, żeby to rzucić, ale z każdej strony – od rodziców, znajomych, chłopaka – słyszałam, że jeszcze tylko półtora roku, jakoś się przemęczę, zobaczyłabym, że później bym bardzo żałowała itp. Źle mi teraz z tymi studiami, bo robię to wbrew sobie i szkoda mi tego czasu, bo mogłabym się zająć czymś innym. Szkoda też, że w liceum nie wiedziałam tego, co wiem teraz, bo wybrałabym inaczej. Ale to już inna sprawa.;)

Moja historia jest podobna. Chociaż tylko częściowo;) Studiuję bibliotekoznawstwo i informację naukową. Licencjat mi się podobał. Wprawdzie nie wszystkie przedmioty były bardzo ciekawe, jednak w większości były potrzebne i przygotowywały do przyszłej pracy. Niestety, studia magisterskie to już zupełna porażka. W międzyczasie zmieniono program studiów, nie biorąc pod uwagę tego, że mój rocznik przez to ucierpi. W rezultacie przedmioty, jakie mam teraz, są prawie identyczne z tymi na licencjacie. Jest też specjalizacja – na którą musiałam iść, bo zlikwidowano tą, która mnie interesowała. Na zajęciach po prostu się nudzę i na samą myśl o pójściu na uczelnię czuję się zniechęcona. Ale zostało mi już tylko pół roku, a tytuł magistra „trzeba” mieć, więc…

Jak dobrze to znam. Z problemem studiów i nietrafionego wyboru zmarnowałam sobie 3 lata, bo 2 razy próbowałam studiować, a dwóch całkiem innych kierunkach i za każdym razem to nie było to. Jednak nie chciałam rezygnować, chodziłam na zajęcia dopóki miałam siłę, jednak i tej zabrakło w pewnym momencie, stałam się kłębkiem nerwów, który autentycznie chciał umrzeć. Bo to przecież wstyd że bez studiów, każdy musi skończyć te studia i już. Presja rosła i rosła, aż doszłam do punktu kulminacyjnego – albo rzucę te studia ale tak naprawdę skończę ze sobą, innej opcji nie widziałam. Wybrałam pierwszą opcję. Rok mi zajęło dochodzenie do siebie. Rodzice zrozumieli, otoczenie nie musi jeśli nie chce, najważniejsze że ja rozumiem.

Od lutego idę do szkoły policealnej medycznej. Tak naprawdę to od zawsze kręciła mnie medycyna, jednak byłam na to za słaba. Teraz po konsultacjach z psychologiem wybrałam asystentkę stomatologiczną. Spodoba mi się to pójdę dalej i zrobię technika ortodoncji. Jednak najważniejsze że jestem pełna optymizmu. Nagle zaczęłam żyć i dostrzegać pozytywy.

Dlatego dla każdego kto psychicznie cierpi z powodu presji studiów, mówię wprost – NIE WARTO! Otoczenie zawsze będzie miało jakieś „ale”, a nasze życie i zdrowie jest ważniejsze.

Zaczynam podejrzewać, że siedziałaś dzisiaj w mojej głowie. Miałam okropny dzień na uczelni, kolejne kolokwium nie zaliczone, w przyszłym czekają mnie 2 zbóje, w kolejnych tygodniach następne koła, a sesja dopiero w lutym… Studiuję na politechnice, na najtrudniejszym kierunku na wydziale co przejawia się tym, że dostaje najsurowszych i najwredniejszych prowadzących, którzy jak dementorzy wysysają ze mnie całą energię do życia. Popełniłam spory błąd wybierając te studia, wiedząc że tak naprawdę w duszy jestem humanistką, ale problem z rzuceniem studiów wiązałby się z kosztami przeniesienia na uniwersytet, bo obecnie boloński system punktowy ECTS cholernie działa na niekorzyść studentów i za to, że w nim funkcjonuje za przeniesienie się musiałabym zapłacić kilka bądź kilkanaście tysięcy złotych, w zależności od cennika danej uczelni. Nie wiem jak rozwiązać mój problem, ale dzisiaj postanowiłam że jeżeli nie uda mi się zaliczyć sesji i miałabym powtarzać rok to żegnam się z politechniką. Kolejną kwestią jest to, że od zawsze nie wiedziałam co konkretnie chciałabym robić w życiu, bo rady w stylu „rób to co lubisz” są strasznie płytkie, moim zdaniem nie każdy w tym co lubi będzie naprawdę dobry, a chciałabym być w czymś ekspertem. Jednak wciąż nie znalazłam „tego czegoś” u siebie i boję się rzucać studia nie wiedząc co będzie dalej.

Studia jeszcze przede mną, ale wypowiem się w kwestii wyborów licealnych. Wahając się pomiędzy bio-chem-fizem a pol-ang-geo, wybrałam ten drugi, mimo wiele osób mi odradzało ten profil. Po pierwszym semestrze stwierdziłam, że nie mam co zrobić ze sobą w przyszłości, mogłabym jedynie studiować filologię, ale to i tak raczej hobbystycznie, bo nie widzę się ani w roli tłumacza ani nauczyciela języka. Jednak kiedy wspominałam innym o zmianie, byli jeszcze bardziej temu przeciwni i niepewni słuszności mojej decyzji, szczególnie nauczyciele, ale miałam wsparcie w najbliższych. Na początku tego roku szkolnego zmieniłam profil. Zapierałam się, że robię to z rozsądku, a gdybym była ustawiona zostałabym na pol-ang-geo. Wmawiałam sobie, że jestem humanistką, a przecież humaniści to nie tylko język polski, a także mój znienawidzony wos i historia. Teraz nie żałuję decyzji, bo chociaż jest trudniej jestem absolutnie zafascynowana chemią, lubię się jej uczyć i wiem, że wybiorę studia skupiające się właśnie na tym przedmiocie. A kiedy słucham o perełkach z rozszerzonej geografii typu izohaliny czy izohele, utwierdzam się tylko w słuszności mojej decyzji 😉

Ja wybrałam tak kosmicznie niedopasowany kierunek studiów, że większość moich czytelników w ogóle by mi nie uwierzyła… i jakoś żyję, pracuję nadto w zawodzie i nie widzę przeszkód by nie zacząć robić czegoś innego 😉

Wybacz miliard błędów i brak końcówek, czasem nie tych slow (autokorekta) pisałam na telefonie, ciężko się tu poprawia tak długi tekst.. 😉

Piszę to, bo może dzięki temu ktoś będący w podobnej sytuacji, jak ja cztery lata temu, zatrzyma się na chwilę i zastanowi, co będzie dla niego najlepsze zamiast ślepo podążać za radami otoczenia.

Kiedy sięgam pamięcią wstecz, nie potrafię ustalić konkretnego punktu, w którym „ustalono”, że będę stomatologiem. Pamiętam tylko, że zawsze musiałam mieć dobre oceny biologii i chemii i że kiedyś na jakiejś imprezce rodzinnej ktoś spytał mnie, kim chcę zostać w przyszłości, a ja bez głębszej refleksji wypaliłam „W sumie nie wiem, może stomatologiem, tak jak mama”. Nie wiem do końca, dlaczego poszłam do liceum do biol-chemu i dlaczego nawet przez chwilę nie zastanowiłam się nad tym, że ogromną przyjemność sprawia mi pisanie, a biologia i chemia są dla mnie neutralne. Gdy tylko wspominałam mamie o tym, że być może jestem humanistką, ona kwitowała to stwierdzeniem, że gdybym była humanistką, to musiałabym uwielbiać historię i być nogą z matmy. Pozostawiłam to bez głębszej refleksji.
Tak czy owak gdy dowiedziałam się, że dostałam się na stomatologię, moją pierwszą myślą było coś na kształt „Aha, fajnie”, choć teoretycznie powinnam skakać z radości. Za to mama chodziła dumna jak paw.
Pierwszy rok był dla mnie masakrą. Trafiłam do grupy z ludźmi, którzy potrafili rozmawiać tylko o studiach i podniecali się wszystkim, co jest z nimi związane. Ja nie potrafiłam zmobilizować się nawet do tego, żeby otworzyć książkę. Zaczęłam czytać blogi o motywacji i organizacji czasu, tworzyłam szczegółowe plany nauki, ale nigdy nie udało mi się wprowadzić ich w życie. Nie robiłam nic poza udawaniem, że się uczę, bo gdy tylko zabierałam się za coś innego, mama przypominała mi, że studia to nie zabawa i że muszę w końcu usiąść na dupie. Co najmniej raz dziennie wpadałam niemal w histerię ,a następnie próbowałam zdusić ją w sobie pozytywnymi afirmacjami, wizualizacjami i innymi pierdołami. Zaczęłam zachowywać się co najmniej nieracjonalnie. Nie wiem co bym w tamtym okresie zrobiła, gdyby nie wsparcie mojego chłopaka.
W końcu postanowiłam, że rzucę studia i pójdę na psychologię albo na dziennikarstwo. Powiedziałam o tym rodzicom i nie będę tutaj opisywać szczegółowo ich reakcji. Atmosfera była tak napięta, że można ją było kroić nożem, a mama patrzyła na mnie tak, jakbym kogoś co najmniej zabiła. W każdym razie gdy przez parę dni trwałam przy swoim postanowieniu mama powiedziała, że mogę zrobić co chcę, ale od momentu rzucenia studiów muszę sama się utrzymywać, gotować obiady i dbać o cały dom. Napisałam podanie do dziekana, ale ostatecznie stchórzyłam. Bałam się, że nie dam rady pogodzić pracy z przygotowywaniem się do matury i utrzymywaniem domu. Ale najbardziej obawiałam się, że nie wytrzymam psychicznie takiej atmosfery w domu.
Tak więc zostałam na stomatologii i jestem obecnie na czwartym roku. Pierwszy i drugi rok był totalną huśtawką, która kompletnie wykończyła mnie psychicznie. Nadal co jakiś czas mam kilkudniowe załamania, gdy pozwolę popłynąć swobodnie swoim myślom w kierunku „co by było gdyby”. Nie mogę powiedzieć, że nie lubię pracy z pacjentem. Ale zdaję sobie sprawę, że w pewnym sensie zmarnowałam swoje predyspozycje. Przykro mi, gdy ktoś po rozmowie ze mną w cztery oczy pyta, czemu nie poszłam na psychologię, bo byłabym świetna, albo gdy ktoś chwali coś, co napiszę. Nie wiem na ile zostanie na stomatologii było dobrą decyzją, czas to zweryfikuje. Będę miała pewną i dobrze płatną pracę, ale coś kosztem czegoś. Nie jestem już tą samą osobą, co kiedyś. Dawniej potrafiłam cieszyć się z małych rzeczy, byłam bardziej spontaniczna, miałam mnóstwo przemyśleń. Teraz, poprzez ciągłe kontrolowanie swoich myśli i „nie mogę, muszę się uczyć” zatraciłam mnóstwo rzeczy, które były we mnie wartościowe. Można powiedzieć, że stałam się mistrzynią zbywania. Zbywania swoich potrzeb, myśli i wszystkiego, co mogłoby z powrotem wciągnąć mnie w poprzedni stan. Mam zamiar sama dla siebie pójść na psychologię zaocznie, gdy już będę pracować w zawodzie. I póki co dzięki temu jakoś się trzymam:).

Mam dwadzieścia parę lat.
Studiuję.
Kierunek wybrany przez przypadek.
Nie miałam iść na studia, bo nie chciałam.
Miałam inne plany.
Studia mi się podobają, czasami nie chce mi się uczyć,
ale z reguły jest to ciekawe
więc jestem zadowolona z tego co robię!
Nie żałuję.
Mam mnóstwo pomysłów na przyszłość, chciałabym robić tylee rzeczy.
Dziękuję, że los wybrał dla mnie to miejsce w którym jestem.

Eh… Tym postem trafiłaś w sedno mojego problemu. Od czerwca, czyli od końca mojego pierwszego roku na studiach, a jednocześnie momentu, w który doszłam do wniosku, że limit mojego zainteresowania tymi studiami już się wyczerpał, a do tego była to też chwila, kiedy zapragnęłam studiować filologię hiszpańską.

Wybór kierunku studiów, na jaki się zdecydowałam był jednocześnie spontaniczny i przemyślany. Spontaniczny, bo pomysł europeistyki pojawił się nagle, podobnie jak zainteresowanie sprawami europejskimi, stosunkami międzynarodowymi itp. Przemyślany, bo przed złożeniem papierów dokładnie zapoznałam się z programem studiów, harmonogramami poprzednich lat, opiniami innych osób, kursami oferowanymi przez instytut. Niestety mimo mojego entuzjazmu i zachwytu nad wybranym kierunkiem studiów po roku wszystko minęło. Teraz zostało mi półtora roku do końca licencjatu. Muszę skończyć te studia nie ze względu na presję znajomych czy rodziny. Robię to tylko dlatego, że rodzice nigdy by mi tego nie wybaczyli, a i ja bym sobie pewnie tego nie wybaczyła, mając świadomość z jak wielu rzeczy zrezygnowali, jak wiele dla mnie zrobili i jak wiele poświęcili, aby mnie utrzymać na studiach w Krakowie. Nie chcę marnować nie tylko ich wysiłku, ale i swojego jaki włożyłam w te studia, szczególnie na pierwszym roku.

Żałuję, że nie spełniłam swojego marzenia, które nosiłam w sobie od szkoły podstawowe i nie poszłam na filologię angielską lub marzenia z liceum – dziennikarstwo.

Póki co, nienawidzę swoich studiów… Trafne spostrzeżenia.

Fajny artykuł 🙂 Mam również 20 lat i studiuje w szkole wojskowej na kierunku cywilnym. Nie wiedziałam co chce robić w życiu. A teraz właśnie zmuszam się do nauki, nie mam odwagi żeby rzucić coś czego nie cierpię. Miło patrzy się na ludzi, którzy uczą się czegoś, wiedzą co chcą osiągnąć. A ja zamiast uczyć języka hiszpańskiego,arabskiego i podróżować to się kiszę ucząc się stanów gotowości bojowej. No i żeby tylko przetrwać wybieram się na Erasmusa w marcu ( o ile zdam sesje ) :D. To chyba jedynie mnie ratuje.
Zapraszam na http://daughter.blog.pl
Pozdrawiam. Ola:)

A ja poszłam na studia które zupełnie mnie nie interesują (administracja). Zawsze marzyłam o jakimś kulturoznawstwie, o studiach artystycznych. Niestety presja otoczenia wygrała (a bo co ty będziesz robić po tym kulturoznawstwie to bez przyszłości w ogóle jest). Jako, że jestem umysłem humanistycznym jedynym słusznym i w miarę przystępnym wyborem była ta nieszczęsna administracja. Niestety teraz za posłuchanie „głosu rozsądku” bardzo ciężko teraz za to płacę. Czuję się zniechęcona do nauki, mam jedną poprawkę z prawoznawstwa i na tej jednej na pewno się nie skończy. Po prostu wiem, że to nie dla mnie. Nie wiem czy jest sens ciągnąć to dalej. Boję się spojrzeć w twarz rodzicom, chociaż wiem, że oni pogodziliby się z moją rezygnacją z tych studiów. Zawsze byłam ambitną osobą, w towarzystwie uznawaną za bardzo zdolna itd. A tutaj taka porażka.

A ja Ci powiem tak. Uwielbiałam swoje studia, wiedzę chłonęłam jak gąbka. W tym co napisałaś widzę dużo siebie. Tyle że teraz. Kiedy pracuje od 3 lat w jednej firmie i od dwóch lat mówię ze pora znaleźć inną prace, ale tego nie robię. Siedzę na tym … turystycznym krzesełku i nie mam odwagi. Boje się.

Ja drugi raz rzuciłam studia i dalej plącze się w myślach ‚co chcę w życiu robić’. Mój drugi kierunek padł na architekturę wnętrz bo na grafikę się nie dostałam. Zrezygnowałam dość szybko czego trochę żałuję (a rzuciłam głównie przez brak wiary w siebie, a wszyscy w okół to osoby z doświadczeniem po plastykach). Wpadłam w depresje, rodzice nie są zadowoleni z takiego obrotu spraw dodatkowo widzą jak to przeżywam. Co dnia mówię sobie ‚weź się w garść’ jednak poprawa jest widoczna tylko na krótszą metę. Przejmuje się totalnie wszystkim, nawet tym „co rodzina powie”. Czuje się wyprana z życia, mało co mnie cieszy..

Pamiętałam, że jakiś czas temu czytałam ten post, i wtedy myślałam ‚ech, to dopiero jest mało przyjemna sytuacja’, tymczasem, sama właśnie się w takiej znalazłam. Ten rok akademicki jest moim pierwszym rokiem studiów. Poszłam na coś, o czym marzyłam odkąd pamiętam, czyli na filologię angielską, plus od 1 klasy liceum chciałam wybrać specjalizację ‚tłumaczeniowa, z językiem japońskim’, na UŚ. 14 osób na jedno miejsce, a jednak się udało, dostałam się. Szczęście było niewyobrażalne, bo to przecież ten jeden, jedyny wymarzony kierunek. Ale niestety, los nie był już potem tak łaskawy. Jeżeli chodzi o sam angielski, to zakochałam się od pierwszych zajęć, każde były dla mnie niesamowicie ciekawe, i pomimo, że roboty było tyle, że czasami spałam po 2 godziny, a w jednym dniu potrafiły być 4 kolokwia, to nie zniechęciłam się. Problem od samego początku stanowił język japoński. Na początku myślałam, że skoro to tylko lektorat, to nie może być tak źle. Okazało się, że to był najgorszy wybór, jakiego do tej pory dokonałam. Japoniści narzucili nam takie tempo, że spokojnie można było to nazwać studiowaniem dwóch kierunków. Japoński nie jest łatwym językiem, a my już po tygodniu mieliśmy znać cały alfabet (katakanę i hiraganę), a od drugiego zaczęła się nauka znaków (kanji). Do każdego znaku przypisanych było po 10 złożeń, każde o innym znaczeniu. Dla kogoś, kto nigdy praktycznie nie miał styczności z tym językiem, to był, prosto mówiąc, koszmar. Na dodatek złożyło się tak, że przyszło na ten kierunek dużo ludzie, którzy bardzo interesowali się mangą, anime, itp., więc im to przychodziło w miarę prosto (czego nie można powiedzieć o języku angielskim), i poziom automatycznie podniósł się w górę. Potem nadeszła sesja zimowa, i złożyło się akurat tak, że nasz kierunek dostał samego ‚żylety’ – wykładowców bardzo wymagających. W samych zaliczeniach, na fonetyce, odpadło około 40 osób. Potem przyszły egzaminy – do samej praktycznej nauki języka było dopuszczonych mało osób, ze względu na niezaliczenie fonetyki. Najgorzej było z historią literatury brytyjskiej i historią UK. Na około 70-80 osób wówczas (na samym początku była nas około 100), zdał jeden chłopak. Po sesji poprawkowej zostało nas około 20, a potem zaczęła się już tendencja spadkowa. Ludzie zaczęli rezygnować przez japoński. I w efekcie z mojej starej, 32-osobowej grupy, zostały 2 osoby, w tym ja (w tym momencie ze 100 osób zrobiło się 10). Kilka dni temu oficjalnie zrezygnowałam, bo zajęcia z japońskiego były dla mnie tylko stałym upokorzeniem, ponieważ dołączono do nas osoby z innej grupy, które interesują się Japonią bardzo (mangoświry, nieładnie rzecz nazywając), i zajęcia były robione całkowicie pod nich. Ja osobiście czułam się tam bardzo źle, nie rozumiejąc nawet zadawanych mi pytań, nie wspominając już o odpowiedzi na nie, czy testach-killerach. Jest mi bardzo przykro, bo w angielski włożyłam niesamowicie dużo pracy, z japońskim też się starałam. Ale doszłam do takiego punktu, w którym człowiek zaczyna już wątpić w samego siebie. I zrezygnowałam.
Od przyszłego roku wybieram się na języki stosowane, czy język angielski i francuskie w programie tłumaczeniowym. I czuję, że to jest dobry wybór : )
ps przepraszam, że wyszedł z tego mini-elaborat 😉

Ja poszłam na filologię ukraińską bo się nie dostałam na 5 innych kierunków ścisłych.
Wiekszość patrzy z politowaniem i sa opinie „aleś wymyśliła” , „na co ci to” itp
troche przykro jak sie cos takiego slyszy ale w sumie nie kazdy jest stworzony do pojscia na automatyki robotyki, budownictwa i inne tego typu 😛

Mówią „mogłaś na politechnike iść” itp. Rok chodziłam na rysunek, uczyłam sie historii sztuki, wkuwałam matmę – żeby pójść na architekturę . po porażce rekrutacyjnej stwierdzilam ze w sumie na dobre mi to wyszlo ze sie nie dostalam 😉

skrycie zawsze podobaly mi sie studia filologiczne ale taka jakaś tendencja była w mojej klasie ze najlepsze to są na pewno studia techniczne.
niby chcialam isc na coś ścislego ale matma mi słabo poszła za to angielski i włoski bardzo dobrze. najpierw złozyłam na włoską ale bylo tak duzo chetnych ze skonczylam na 206 pozycji.

w desperacji zlozylam na najmniej popularną filologię na uczelni – ukraińską
i w sumie sie ciesze że tak przypadkiem trafiłam , w pazdzierniku rozpoczynam moje studia i zobacze jak to bedzie :))

w maju poprawie mature i moze uda mi sie dostac na drugi kierunek 🙂

jak sie nie dostalam na te 5 kierunków to byłam załamana ale w koncu stwierdzilam ze jednak nie bede sie poddawac
wkurza mnie tylko czemu sie kazdemu musze tlumaczyc czemu poszlam na ukrainską 😛

Właśnie w tym roku zaczełam ekonomie zaocznie, wybrałam studia zaoczne ponieważ bardzo chciałam pracować, i teraz widzę, że to mój bład. Na zajęciach i wykładach mamy takie tempo, że ja jako osoba która nigdy nie miała nic stycznego z rachunkowością nie daje rady. Miałam dwa zjazdy, za 2 tygodnie piersze koło i nie wiem czy dam sobię radę. Wiem też, że ekonomia to nie jest moja pasja. Wybrałam ją chyba zbyt szybko. Chociaż już od 2 klasy liceum chciałam iść na ten kierunek czuję, że to chyba był zły wybór. Jednak dam sobię szansę, stwierdziłąm, że jeśli nie zdam jakiegoś egzaminu albo tym bardziej nie dopuszczą mnie do egzaminu z rachunkowości to nie będę płaciła za warunek i rzucę studia a w przyszłym roku będe musiała iśc na dzienne, tylko na kierunek bardziej humanistyczny.

Hej, mam prawie identyczny problem. Jeśli jeszcze trafisz jakimś cudem na ten wpis – napisz jeśli masz ochotę 🙂

Jestem na matematyce i kończę właśnie pierwszy rok. Nienawidzę tych studiów, płaczę po nocach i każdego dnia zmuszam się do pójścia na zajęcia. Moja rodzina i przyjaciele nie rozumieją tego, tak samo ludzie na wydziale. Idzie mi świetnie, jestem jedną z najlepszych studentów, jak mogę chcieć zrezygnować ??? Argument na wszystko. A ja po prostu nie wytrzymuję, matma mnie nie interesuje, nie lubię też ludzi na wydziale – myślą tylko na nauce, nie umieją porozmawiać o niczym innym. Pytanie do Was drodzy internauci – rezygnować czy nie rezygnować ?

Ja mam 18 lat i kompletną pustkę w głowie. Naprawdę, chciałabym mieć na oku chociaż jeden kierunek, który mnie interesuje. W podstawówce zawsze twierdziłam, że w liceum wybiorę język polski i historię na poziomie rozszerzonym. W gimnazjum polubiłam biologię i chemię, jednak nauczyciele tych przedmiotów troszkę mnie zniechęcali. Myślałam nad wyborem profilu biol-chem w liceum, jednak społeczeństwo odradzało mi, starsze koleżanki mówiły, że jeśli nie jest się „ścisłowcem”, będzie bardzo ciężko sobie poradzić. Problem w tym, że ja byłam kimś pomiędzy. Byłam jedną z najlepszych uczennic w szkole, może nie byłam wybitnie zdolna z matematyki, ale kiedy przysiadłam do zadań potrafiłam dostać piątkę. Nie wiedziałam co wybrać w liceum, bałam się, że sobie nie poradzę, a dodatkowo wybrałam najlepsze w mieście – ponieważ wstydziłabym się iść do gorszego. Wiem, może to chore, ale nie potrafiłam zaspokoić tej potrzeby. Interesowałam się biologią, sama się dużo uczyłam, nawet zgłaszałam do odpowiedzi. Z historii też znajdowałam tematy, których szybko się uczyłam, bo były ciekawe. Dodatkowo, byłam najlepsza w szkole z języka angielskiego i bardzo go lubiłam. Tata doradzał mi biol-chem, pamiętam jak na mój wybór powiedział „kiedyś będziesz tego żałować”, mama mówiła, żebym zrobiła co chcę. Jednak presja osób starszych, które mówiły jak to wybitnie zdolnym z przedmiotów ścisłych trzeba być, zmieniła moje plany. Wybrałam profil polski-historia-angielski. Myślałam sobie – dobrze, zaryzykuję, w razie czego zmienię profil. Jednak jestem tchórzem. W 1 klasie dużo nad tym myślałam, jednak nie było źle, znalazłam koleżanki, stwierdziłam, że boję się zmian, przecież mógł mnie ktoś nie polubić, mogłam sobie nie poradzić. Teraz idę do 3 klasy liceum. Nienawidzę tej szkoły i nauczycieli. Żałuję wyboru i zazdroszczę koleżanką, które wybrały gorsze szkoły i mają normalnych nauczycieli. Mam najgorszą frekwencję w klasie. Boję się chodzić na zajęcia, nauczyciele niszczą mnie psychicznie. To nie tak, że przestałam lubić wybrane przedmioty. Po prostu nienawidzę tych zajęć i ludzi, do tego nie jestem pewna czy widzę jakąkolwiek przyszłość po nich. Zaczynam zastanawiać się, co by było gdybym wybrała biol-chem. Od dziecka chciałam być lekarzem, strażakiem, albo pracować w urzędzie. Teraz ostatnia klasa, uważam, że już za późno na zmiany. Zamierzam zdać swoje rozszerzenia i iść na prawo, ale nie wiem czy to dobra decyzja. Nie umiem znaleźć nic innego, na co mogłabym pójść po tym kierunku oprócz prawa i może psychologii. Myślałam, żeby zacząć uczyć pod studia medyczne, jednak temu trzeba poświęcić ogrom czasu, nie dałabym rady dobrze zdać matury z tylu przedmiotów. I nie mam pewności, czy by się udało. W sumie podoba mi się praca np. w samorządach, instytucjach urzędowych, spokojna i ciepła posada. Jednak nie wiem, czy na studiach sobie poradzę. Czy nie będę tak jak teraz codziennie wstawać z myślą, żeby tylko przeżyć ten dzień i iść spać. Chciałabym po prostu nie bać się codzienności, tego, że ktoś mnie i moje wypowiedzi wyśmieje, że będzie niszczył moją pewność siebie. Boję się wybrać cokolwiek, ale wiem, że muszę. Boję się kolejnej złej decyzji.

Czytam ten wpis i ryczę – dosłownie. Studia to miał być najpiękniejszy okres w moim życiu, miałam spełniać swoje marzenia itd., a wyszło cóż.. żal i rozczarowanie. Kierunek wybrałam pod presją czasu, no bo po maturze trzeba coś robić, termin składania aplikacji goni, a ja jestem bez pomysłu na życie, bo nie mam odwagi pójść na kierunek studiów, który interesuje mnie od zawsze. Przeczytałam opinie, przejrzałam przedmioty i stwierdziłam, że może się uda. Jak się pewnie domyślacie, nie udało się. Przedmioty kompletnie do mnie nie przemawiają, rzadko kiedy udaje mi się zaliczyć coś w pierwszym terminie, bo po prostu nie mam motywacji żeby przysiąść do książek. Od października kompletnie nie mam ochoty wychodzić ze znajomymi, miasto w którym studiuję mnie przytłacza, a ja sama jesteś kompletnie inną osobą. Mam ochotę rzucić to wszystko w cholerę, ale zwyczajnie w świecie boję się przyznać sama przed sobą że nie podołałam (jestem osobą bardzo ambitną, stety i niestety..) i choć opinia ludzi nie powinna mnie obchodzić to jednak obchodzi. Poza tym, dręczą wyrzuty sumienia, że pieniądze które włożyli rodzice w moją edukację kompletnie pójdą na marne. Jestem bezradna i smutna, bo jestem dosłownie cieniem człowieka, którym byłam jeszcze rok temu..